1 juli 2018: Alvor

Alweer bewolking bij het opstaan. Eerst even naar de markt! Beetje rondslenteren en uiteraard proeven we de filhos, een grote platte versie van onze smoutebol. Heerlijk!

Daarna lopen we vanuit de CP langs de haven en langs het dorpje tot het einde van de promenade die voorbij het laatste restaurant begint. Daarachter kan je via zandweggetjes de kliffen op.

Het is er een wirwar van weggetjes en we volgen maar wat. Onderweg overwin ik een paar keer mijn hoogtevrees als zo’n padje rakelings langs de afgrond loopt. Maar we krijgen prachtige uitzichten over de haven van Alvor en het grote lagunegebied.

We zien daar mensen dingen rapen in de modder maar hebben geen idee wat het is. We vermoeden één of ander schepldier of misschien krabben. Intussen is ook de bewolking helemaal verdwenen en wordt het weer zalig warm.

We wandelen terug en nemen er een aperitiefje met zicht op de haven.

Na het middageten is het meer dan heet genoeg voor een middagje strand. Lu Kai en Zorah hebben de tijd van hun leven en rennen wild heen en weer om de golven te drijven, schapen of golven, het maakt hen niet uit, drijven is hun natuur! Wij genieten van het zonnetje, het geluid van de zee, het warme zand… Om te zwemmen is het water toch net iets te koud dit jaar!

’s Avonds komen er Engelsen de CP op gereden. Ons zo rustige plaatsje met veel respect voor elkaar wordt omgetoverd tot een disco. Veel lawaai, veel roepen, zingen en schreeuwen… regelmatig een boze blik van een medecamperaar maar ze gaan gewoon lekker door. De buren vertellen ons dat hun dochtertje niet kan slapen maar intussen gaat het geluidsniveau samen met de flessen wijn die ze achterover gieten steeds omhoog. Ze houden het nog een tijdje vol maar rond 23 uur zien we ze naar het dorp vertrekken en keert de rust eindelijk terug. Ik hoor ze rond 2 uur ’s nachts terug thuis komen, straalbezopen en nog steeds even luidruchtig. Gelukkig gaan ze onmiddellijk naar binnen om hun roes uit te slapen. Wacht maar morgenvroeg…..