12 juni 2017: Sao Bartolomeu de Messines

Het beloofd alweer een hele hete dag te worden en dat merken we al bij het opstaan. We gaan dus niet te lang wachten om toch een klein wandelingetje te maken. Zorah’s pootjes zijn intussen helemaal genezen en een half uurtje kan dus net wel. We zien de prachtige verbouwde huisjes hier in de buurt en kijken er met jaloerse blikken naar. Dit zouden wij beiden wel willen, hier een huisje, hier echt wonen! Telkens we er over beginnen met mensen hier die de stap gezet hebben hopen we dat ze het ons helemaal gaan afraden. Niemand heeft dit echter ooit gedaan, niemand! Iedereen kan het ons alleen maar aanraden, gewoon doen, zo moeilijk is het niet! Stiekem zitten we de advertenties na te kijken, constant krijgen we huizen te koop aangeboden, zelfs zonder dat we er naar vragen. Het blijft ons gewoon achtervolgen!

Maar goed, we wandelen dus verder, genieten alweer van het zo lieflijk landschap met de veel te ronde heuvels met de kindertekeningboompjes op. We koelen even af in de rivier, slenteren over de stoffige wegen, zwaaien terug naar de plaatselijke bevolking want die zwaaien altijd al van ver naar ons.

De rest van de dag zoeken we de schaduw op onder de eucalyptusbomen en onder de luifel. Te heet om iets te doen. Tegen de avond vinden we het net fris genoeg voor een wandelingetje tot aan het dichtstbijzijnde café, zo’n 2 kilometer verder. We worden hartelijk welkom geheten door de uitbaatster die ons nog herkent van vorige keer. Complimentje over ons mooie bruine kleurtje, frisse, hele frisse pint….wuiven naar de voorbijrijdende dorpsbewoners die al van ver toeteren en zwaaien naar ons. We voelen ons hier thuis…

We eten laat vanavond wegen te warm. Morgen zal het veel beter zijn, “slechts” zo’n 28°, veel beter dan de 38° van vandaag, in de schaduw uiteraard! De temperaturen in de zon waren vandaag gewoon niet te meten!